زندگی نامه شهید نورالدین عبدالله نیا «وَما خَلَقْت‌ُ الجِن‌َّ وَ الانس‌ الا ليعبُدُون» (ذاريات/56)

مختصری از زندگی نامه شهید حجت الاسلام والمسلمین نورالدین عبدالله نیا چاری

 مقدمه :

روزگار، روزگار غريبي است و زمانه‌اي كه ما در آن زندگي مي‌كنيم؛ برهه‌اي است حساس و سرنوشت ساز كه اگر در خود بازنگري نكنيم، هويت خود را نشناسيم، شهدايمان را اگر به عنوان شاخص و ميزان خودمان با خدا قرار ندهيم، نسل آينده را در بزم بي‌تفاوتي به ميهماني مي‌فرستيم. پس بايد با تمسك به ولايت همدل و همدوش به قلة قلب‌هاي اين نسل صعود كنيم، گامهايي ظريف و هنرمندانه برداريم و به آنها زيبايي‌ها را بشناسانيم و به آنها جواناني هم سن خودشان را معرفي كنيم كه زمانه از اين همه شجاعت و مردانگي‌شان در بهت فرو رفته است.

زندگینامه شهید

يكي از اين دلاورمردان غيور، «شهيد نورالدين عبدالله نيا» است كه در سال 41 در روستاي «چاري» از توابع بابل در خانواده‌اي مستضعف به دنيا آمد. دوران ابتدايي را در همان روستاي زادگاهش گذراند و بعد مقطع راهنمايي و دبيرستان را در مدرسة آزادي و امام خميني(رحمت‌الله‌عليه) طي كرد. در اواسط تحصيل در دبيرستان در سال 1356 تصميم گرفت پا به عرصة حوزه بگذارد و به اين ترتيب راهي حوزة علمية ‌قم گرديد اما شرايط خفقان آلود آن دوران و نظارت شديدي كه توسط رژيم شاهنشاهي نسبت به حوزة علمية قم اعمال مي‌شد، باعث گرديد كه آقا نورالدين بعد از مشورت با برخي از دوستان خويش به حوزة علمية بهشتي شهر(رستم كلاي سابق) -كه زير نظر آيت الله ايازي اداره مي‌شد- برود. پس از مدتي تا پيروزي انقلاب اسلامي مجدداً به حوزة قم عزيمت كرد و به ادامة تحصيل مشغول شد و در همان جا نيز ازدواج كرد كه ثمرة ازدواجش دو فرزند به نام‌هاي فاطمه و محمد مهدي بود، هيچ چيز حتي علاقة به همسر و فرزندان مانع از حضور دلاورانة او در جبهه نشد و درست پس از 18 روز از تولد فرزند دومش عازم ميدان نبرد شد و مردانه رزميد. او بسيجي بود و در سرزمين شلمچه سجادة عشق را مي‌گسترانيد و با خدايش زمزمه مي‌كرد، او مي‌خواست خود را به خدايش بفروشد، زيرا مي‌دانست اگر به كمتر از اين قانع شود، ضرر كرده است، او قيمتش را مي‌دانست و نرخش را با شهادت تعيين مي‌كرد و در سرزمين گرم و سوزان شلمچه با سوزي سرشار از عشق و معنويت در زير آبشار خونين شهادت نشست تا تن را براي حضور، غسل تطهير دهد. سرانجام در 11/12/1365، گلواژة شهادت بر لبانش جاري شد و لبيك گويان به سوي دوست شتافت. «روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

بخشی از وصیت نامه شهید نورالدین عبدالله نیاء چاری

روحاني شهيد: نورالدين عبد الله نيا» «وَما خَلَقْت‌ُ الجِن‌َّ وَ الانس‌ الا ليعبُدُون» (ذاريات/56) «الحمد لله‌ رب‌ العالمين‌ والصلوة‌ والسلام‌ علي‌ رسول‌ الله‌ اشرف‌ الانبياء والمرسلين‌ محمد (صلي الله عليه و آله‌)‌» اما بعد الحمد والصلوة‌ والسلام‌، وصيت‌ خودم‌ را برحسب‌ تكليف‌ و وظيفه‌ در اين‌ كاغذ مي‌نگارم‌. اينجانب‌ نورالدين‌ عبدالله‌ نيا فرزند حاج‌ زين‌ العابدين‌ ابتداءاً شهادت‌ مي‌دهم‌ به‌ يگانگي‌ خداوند متعال‌ «بانَّ‌ لا اله‌ الا الله‌» و سپس‌ شهادت‌ مي‌دهم‌ به‌ رسالت‌ ختمي‌ مرتبت،‌ محمد مصطفي‌ (صلي الله عليه و آله‌) «بانَّ‌ محمداً رسول‌ الله‌» و بعد از آن‌ شهادت‌ مي‌دهم‌ به‌ ولايت‌ ائمه‌ معصومين‌ (عليهم السلام‌) كه‌ اول‌ آنها علي‌ (عليه السلام) و آخر آنها خاتم‌ الاوصيا، حضرت‌ مهدي‌(عجل الله تعالي فرجه الشريف‌) مي‌باشند «باَن‌َّ علياً و اولاده‌ المعصومين‌ ولي‌ الله‌» هم‌ آنان‌كه‌ زمين‌ و آسمان‌ به‌ خاطر آنان برافراشته‌ شد و به خاطر آنان‌ آسمان‌ بر فراز زمين‌ برافراشته‌ شده‌ و زمين‌ تحت‌ آن‌ بنا شده‌ است‌ و اگر لحظه‌اي‌ عنايات‌ آنان‌ از كائنات‌ گرفته‌ شود، آسمان‌ بر روي‌ زمين‌ مي‌افتد و فرش‌ به روي‌ زمين‌ و عالم‌ خلقت‌ دگرگون‌ مي‌شود. هم‌ آنان‌كه‌ نظم‌ در امور جهان‌ به سبب‌ وجود پر بركت‌ و ميمنت‌ آنان ‌است‌ و‌ در زيارت‌ جامعه‌ مي‌خوانيم‌ «بِكُم‌ فَتَح‌ الله‌ُ و بِكُم‌ يَختم‌ُ و بكُم‌ يُنزل‌ُ الغَيث و بِكُم‌ يُمسك‌ السماء اَن‌ تقع‌ علي‌ الارض‌ الّا بِاذنه‌ و بكُم‌ ينفس‌ الهم‌ و يكشف‌ الضر». هر كس‌ آنان‌ را دوست‌ بدارد، سعيد ‌شود و هر كس‌ آنان‌ را دشمن ‌بدارد هلاك‌ شود و هر كس‌ كه‌ آنان‌ را انكار كند، زيان‌ بيند و هر كس‌ كه‌ از آنان‌ جدا شد، گمراه‌ شود و هر كس‌ به‌ آنان ‌متمسك‌ شد، رستگار شود و هر كس‌ به‌ آنان‌ پناه‌ برد، ايمن‌ باشد. «... سَعَدَ مَن‌ والاكم‌ و هَلَك‌َ مَن‌ عاداكُم‌ و خاب‌َ من‌ جَحدكُم‌ْ وَ ضَل‌َّ مَن‌ْ فارقكم‌ و فاز مَن‌ْ تَمَسك‌َ بِكُم‌ و اَمِن‌َ مَن‌ْ لَجَاَ اِلَيكم‌..» وخلاصه‌ كلام‌ اين كه‌ نجات‌ انسان‌ از هلاكت‌ و سقوط‌ در جهنم،‌ متوقف‌ بر شفاعت‌ آن‌ والاگهران‌ است. خداوندا! تو را به ‌آبروي‌ آنان‌ قسم‌ مي‌دهم‌ كه‌ ما را به‌ شفاعت‌ آنان‌ نايل‌ بگردان‌. اما بعد: ‌هدفم‌ انجام‌ وظيفه‌ و اسقاط‌ تكليف‌ و امتثال‌ امر بوده‌ است‌. اسلام‌ و ايمان‌ و عقل ‌و وجدانم‌ بر من‌ حكم‌ كرده‌ تكليفي‌ را كه‌ بر ذمه‌ام‌ بار شده‌، از ذمة‌ خودم‌ بري‌ كنم‌ و دين را بر جان‌ و مال‌ و پدر و مادر و همسرم مقدم بدارم و جانم‌ را در طبق‌ اخلاص‌ ‌گذاشته‌ و در راه‌ خدا صرف‌ كنم‌؛ اوست‌ كه‌ بر اين‌ بندة‌ ناچيزش‌ منت‌ نهاد و صفت ‌فضيله‌ شهادت‌ را نصيبم‌ نمود و اين كه‌ انسان‌ دين‌ را بر جان‌ مقدم‌ بدارد، عين‌ هدف‌ از خلقت‌ است‌ و عين‌ سيره‌ انبيا واوليا و اوصيا و خصوصاً سيدالشهدا(عليه السلام‌) بود، عين‌ دستور آنهاست‌ كه‌ اطاعت‌ از دستور آنان‌ واجب‌ است‌ و ‌نمونه‌اي‌ از آن‌ اوامر را متذكر مي‌شوم‌: حضرت‌ امام‌ صادق(عليه السلام‌) فرمود: اميرمؤمنان‌ علي‌ (عليه السلام‌) در يك‌ قسمت‌ از سفارشات‌ خود به‌ اصحاب‌ فرمود «... هرگاه‌ پيش‌ آمد ناگواري‌ روي‌ داد، ثروت‌ و مال‌ را فداي‌ جان‌ خويش‌ كنيد. چنانچه‌ امري‌ پديد آمد كه‌ بين‌ حفظ‌ دين‌ و فدا كردن‌ جان‌، مجبور شديد، جان‌ خود را فداي‌ دين‌ كنيد، توجه‌ داشته‌ باشيد آن‌ كسي‌ نابود شده‌ كه‌ دينش‌ نابود شده‌ باشد. تمام‌ ثروت‌ و هستي‌ آن كس‌ را دزد برده‌ كه‌ دينش‌ را ربوده‌ باشند. بدانيد با داشتن‌ بهشت‌، فقر و تنگدستي‌ در هر حال‌ وجود ندارد و با رهسپار شدن‌ به سوي‌ آتش‌ نيز ثروتي‌ نخواهد بود، آن‌ آتشي‌ كه‌ گرفتارش‌ را رهايي‌ نيست و چشمي‌ كه‌ به‌ آن‌ آتش‌ نابود شد، خوب‌ شدني‌ نخواهد بود» (از اصول‌ كافي‌ ج‌ 1 ص‌ 216